En zo vliegt de tijd voorbij.. Alweer meer dan 7 maanden op reis (stop de tijd alsjeblieft!!)
Lagoa de Óbidos...
Je weet wel, zo'n plekje waar je voor een paar nachtjes heen rijdt. Zo'n plekje waar 2 nachtjes 2 weken worden. Wat is het hier mooi; wat is het hier fijn! En wat was het gezellig met de vele leuke mensen die we hier hebben ontmoet. Nova speelde naar hartenlust met NLse, Duitse en Portugese kindjes. Het begon al met een hele leuke toevallige ontmoeting op het strand. Haik en Nova gingen vissen maar zoals gewoonlijk laat Haik zijn telefoon in de camper dus toen ik dacht, ik ga eens even kijken bij die 2.. Kon ik ze niet vinden en dus ook niet bellen. Op het strand kwam ik een Nederlandse man tegen met zijn kindjes en we raakten aan de praat. Zij waren sinds september vorig jaar in Portugal, huurden hier een huis (en waren aan het bieden op een boerderij'tje) en de kindjes gingen inmmiddels ook in Portugal naar school. Zijn vrouw werkte nog voor een Nederlands bedrijf. Ze waren de ratrace, het gechagrijn en het gehaast van de Nederlanders zat. Nou, ik kan het me helemaal voorstellen. Zeker als je nu op een afstandje staat en het leven in NL eens aanschouwt. Wat een verschil met de Portugese mensen. Ik blijf voorlopig ook nog lekker hier (en me afvragen hoé ik ooit weer ga wennen aan het leven in NL maar voorlopig wil ik daar nog niet aan denken)! Niet dat de mensen hier niet hoeven werken of geen kopzorgen hebben maar ze zijn hier duidelijker een stuk relaxter. Het blijft zo leuk om mensen te ontmoeten die ook zo'n stap zetten. Niet dromen maar doen. En heel leuk om te horen hoe zij het proces hebben ervaren en zeker ook het aarden in een nieuw land. Tof hoor! Grappig want daarna toen ik Haik en Nova had gevonden ontmoetten we een ouder Nederlands echtpaar. Zij zouden bijna de sleutel krijgen van hun Portugese huis met groot stuk land (met wijnranken). Nou maar ff, als je toch 65+ bent en dan die droom nog waar gaat maken, dat vind ik echt geweldig! Juist op die leeftijd is het excuus vaak "daar zijn we nu te oud voor" of "dat kan ik mijn (klein)kinderen niet aandoen". Maarja, moet je dan je leeftijd laten beslissen of je droom laten varen voor een ander? Gelukkig hadden zij (klein)kinderen die het juist toejuichten dat hun ouders/opa en oma het lef hadden om naar Portugal te verhuizen.
Daarna ontmoetten we een Duits gezin, zij waren lange tijd in Nederland geweest dus ze spraken ook Nederlands. Nova heeft superleuk met de jongens gespeeld en hutten gebouwd. Zij kwamen later nog een keer terug naar de camperplaats om wat op te halen. Ze werden gebracht door een Nederlandse pensionado die al 20 jaar een vakantiehuis had in Portugal en inmiddels fulltime met zijn vrouw in Portugal woont (everybody loves Portugal haha). Later was er ook nog een gezin met 3 meisjes waar Nova de hele week mee heeft gespeeld, moeders in het zonnetje erbij. Het mooie van deze tijd is dat je ook online veel Nederlandse gezinnen kunt volgen in hun reis. Zo volgden we ook de reis van Marcel en Maria met hun 2 zoontjes. Bleken zij in Peniche te zitten, het stukje waar wij vanaf het strand tegenaan keken. Dus zij besloten onze kant op te komen. Zo stonden we 's avonds laat in de speeltuin met 3 gezinnen en werden er ter ere van de verjaardag van een van de meisjes toetjes gegeten in de feesttent. Zo gaat dat op reis. Altijd en overal kom je gezellige mensen tegen en het leukste is: je begrijpt elkaar. "Thuis" in Nederland is het voor veel mensen groots (of heftig) wat je aan het doen bent. Maar andere reizende gezinnen hoef je niet uit te leggen waarom je dit soort keuzes maakt (en kun je hard lachen om de herkenning in camperpraat en herkenbare opmerkingen die je naar je hoofd krijgt als je met kinderen reist). Het is vooral ook leuk om te horen wat de dromen zijn voor na de reis. Want over één ding waren we het allemaal eens: zo'n reis, en zo'n lange tijd van "huis" verandert je, in positieve zin (vinden we zelf haha); je wilt andere dingen dan voor de reis. Het is een beetje "als je eenmaal van de vrijheid geproefd hebt..." dan wil je eigenlijk nooit meer (terug) die gouden kooi in. Maargoed, zo kanniewelweer he. Tijd voor de foto's want anders houdt die meid nooit meer op met typen ;-)
Haik doet altijd de lessen schrijven en rekenen en ik doe altijd de lessen lezen met Nova
