Week 4 alweer van onze grote reis. Jeetje man, wat vliegt de tijd! Zo grappig dat ik geappt word met de vraag waar ons reisverslag blijft. Nou hier issie dan hoor jongens!
We bleven nog een weekje in Zeeland want tsja, wie ons een beetje kent weet dat we alle drie zo genieten van het strand en de zee! We gingen wederom naar een fijn boerderij plekje.
Mijn (Kirs) ouders kwamen die vrijdagavond met kibbeling van Fritureluur en we deden een spelletje Wie ben ik? van Freek Vonk. Hilarisch. Vond m'n moeder ook! (zie foto, haha)
Zaterdag was ons lieve vriendje en (oud) buurjongetje Sem jarig en werd ie 1! We bakten zaterdag vast (voor de eerste keer in de Omnia oven) een appelkaneel cake zodat we het zondag samen met Mitch, Jill en Sem konden vieren. Ook gingen we zaterdag naar de kermis in Renesse (en werden daar meteen door een kermis exploitant uit Brabant aangesproken in het Brabants, haha!).
Wel een beetje fanatiek doen om de flos te pakken natuurlijk he! Die opdracht kreeg ik dan ook van Nova...
... Met resultaat! Ik pakte de flos en kijk dat blije bekkie van Nova. Nog een rondje!
Winnaarsrondje met papa!
Zondag kwamen Mitch, Jill en Sem. Joehoe! We gingen met de skelter de camping af om ze aan het eind van de weg op te vangen als welkomstcomité (klein beetje zoals in Oss als Nova voor het raam stond als Mitch of Jill thuis kwam, haha).
Kijk dat blije bekkie van Sem! Die vreet je echt op gewoon.
Poeh hee. Kleine tranentrekker wel (slikken!). Kijk hoe lief. Mitch, Jill, Sem en Nova.. groepsknuffel. Afscheid nemen bestaat niet! Maar moest toch ff gebeuren, voor nu...
Maandag en dinsdag zijn mijn werkdagen (lang leve maar 16 uur werken!). Dat zijn dan de qualitytime dagen voor Haik en Nova samen.
Maandag gingen ze samen de Bunker route lopen.
En reden we halverwege de middag vast naar zee. De wind ging aan en ik heb gewoon internet in de camper dus het maakt voor mij niet uit of ik vanaf de camping of de duinen werk... En dan kon Haik na mijn laatste vergadering (met het hoofd van de afdeling, die heel enthousiast in onze call vroeg of ik even de camper ging showen en of ik m'n uitzicht wilde laten zien) meteen het water op. Dus ik werkte met het volgende uitzicht... :
Zelfs tijdens het rijden met de camper verloor ik geen internetverbinding. Next level digital nomad!
Ondertussen vermaakten Haik en Nova zich op het strand en dronken ze nog wat bij Natural High (Haiks kitesurfclub).
Zo mooi, we waren best lang bij het strand geweest en toen we de camping op reden kwamen de Duitse vriendjes en vriendinnetjes van Nova aan rennen "Eindelijk!! Waar was je Nova?!!" Kleine fanclub (snap ik, haha).
Dinsdag was voor mij een werkdag. Haik en Nova gingen naar het klimbos. Kijk dat geconcentreerde bekkie. Ze vond het zo leuk! Ze wilde deze week sowieso nog een keer gaan klimmen!
We testten voor de eerste keer de Petromax Atago uit (die ik Haik voor z'n verjaardag cadeau gaf). Gezellig!
Nova maakte een Frans vriendinnetje. Zij was vanuit Frankrijk naar Nederland gefietst met haar ouders. We hebben gezellig gekletst en we werden uitgenodigd voor een etentje bij hen, zodra we afzakken naar Frankrijk. Mét goede Franse wijn. Nou, dat is toch leuk!
Woensdag fietsten we naar mijn tante. Zij woont in Zeeland sinds een paar jaar dus we zijn daar gezellig een kop koffie gaan drinken en op de terugweg -perongeluk- weer bij Fritureluur beland (beste kibbeling!). Iets meer dan 20km gefietst, heerlijk!
'sAvonds zijn we weer naar zee gereden met de camper. Het was kite weer! Oh yes! Happy wife happy life, maar andersom geldt dat natuurlijk ook zo!
Donderdag had ik eigenlijk het plan om met Nova een meisjesdag te doen en naar Zierikzee te fietsen maar toen ze wakker werd zei ze: "Vandaag is het mijn geluksdag! Want vandaag ga ik weer klimmen in het klimbos!". Tsja... Wie ben ik om dan te zeggen dat we naar Zierikzee moeten gaan? Dan gaan we lekker klimmen, helemaal goed! Snel nog een plekje gereserveerd; eind van de dag was er gelukkig nog plek.
Vrijdag was onze wisseldag en de dag dat we Zeeland gingen verlaten. Nog even afscheid nemen van iedereen. Alle Duitse vriendjes en vriendinnetjes, Franse vriendinnetje was inmiddels al vertrokken. En afscheid van Roos en Mark (eigenaren van de camping). Roos, dankjewel voor jouw gastvrijheid bij jullie in '"de woonkamer"! Jeetje, zonder er teveel over te zeggen - want met respect voor iemands privé - de vader van Mark vertelde ons over het superheftige ernstige auto ongeluk dat Mark een paar maanden geleden heeft gehad. Echt 20duizend engeltjes op zijn schouders zegmaar (gelukkig!!). Dat zijn verhalen die binnen komen. Sowieso. En dat zijn verhalen die mij wederom laten beseffen waarom het zó goed is dat we de moed zijn blijven verzamelen om deze droom waar te maken. Echt. Het kan iéder moment afgelopen zijn. Je moet nú leven en niet wachten tot het juiste moment, want dat juiste moment komt nooit want er is altijd wel iets. Ik ben blij dat wij uiteindelijk gewoon het besluit genomen hebben en van daaruit alle beren hebben aangepakt. Als je maar weet naar welk doel je toewerkt en een duidelijk besluit neemt.
Zo ook een ontmoeting op deze camping met een dove man en vrouw. Twee keer met ze "gepraat" (met handen en voeten). Ook Nova heeft met ze gepraat, mooi om te zien hoe ze dat op pakt. Hij vertelde dat ook zijn hond doof is en dat hij inmiddels in Noorwegen woont. Roos vertelde dat hij zich heel actief inzet voor dove mensen, meerdere universiteiten heeft afgerond en dat ze zelf helaas geen kinderen konden krijgen maar daarom een aantal pleegkinderen hebben opgevangen en grootgebracht. Maar even serieus. Sommige mensen zijn slachtoffer van het leven en van alles wat ze "overkomt". Deze man was echt zo'n mooi voorbeeld van dat je een keuze hebt in hoe je omgaat met je situatie. Hij was in ieder geval duidelijk géén slachtoffer van zijn situatie maar had daar duidelijk zijn kracht van gemaakt. Echt, ik heb daar heel veel bewondering voor. We moeten ons echt beseffen wat een voorrecht het is als je gezond bent. Dat je gewoon kunt horen, dat je kunt zien. Dat je kunt lopen en fietsen. Dat je kunt kitesurfen en met je kinderen door de duinen rennen. Er zijn er genoeg die het niet kunnen en zouden willen dat ze het konden. Dankbaar zijn voor de "gewone" dingen (doet me denken aan wat ik altijd met Irene deed toen we nog samen werkten en we elkaar gingen betrappen op negativiteit en dat gingen omdenken. "Wees blij dat je in de file stond, dat betekent dat je een baan hebt en dus geld om te doen wat je wilt" of "Wees blij dat je door de regen moest fietsen, je kúnt fietsen!") "Soms heb je mensen op je pad die je weer zo'n reminder geven. Mark en die dove man zijn er daar twee van. Dankjewel mannen!
En dan dit bekkie. Echt Nova. Twee lieve schattige knotjes met een gezellig badpak met regenbogen. Maar wel op een tractor, op de boerderij. Die combinatie. Echt Nova. Oh man. Wat een voorrecht dat ik samen met Haik en haar deze reis (letterliik en figuurlijk) mag maken. Dat we alle lichten op groen gekregen hebben (half jaar echt keihard aan gewerkt!). Om te kunnen reizen. Met een leerplichtig kind. Om te kunnen blijven werken. Digital nomad, noem je dat heel fancy. We plukken nu de vruchten samen. Volgens mij kun je dat wel zien.
