Een van de meest gehoorde opmerking als mensen horen wat wij gaan doen is “Wow! Zo gaaf dat jullie het lef hebben! Ik zou wel willen maar zou dat nooit durven.. Stoer!” of een soortgelijke reactie. Ik moet altijd een beetje lachen om deze reacties. Wie mij een beetje kent weet dat ik ’t hart op de tong heb. En dus ben ik eerlijk, ook in deze. Steevast is dan ook mijn reactie dat ik eigenlijk helemaal niet stoer ben. Dat ik ook gewoon tussen de verhuisdozen sta te huilen. Ook ik sta me af te vragen waarom ik dit in vredesnaam zo per see wil doen. Ik kan de keren dat ik gedacht heb “Was ik maar tevreden met een simpel leventje, kind naar school, beetje werken, ’s avonds een serie kijken en de volgende dag hetzelfde liedje. Toeleven naar het weekend..” niet eens meer tellen. Ja, ook dat simpele leventje is eigenlijk best prima. Lekker de boel de boel en lekker voorspelbaar ook. Maar om nou te zeggen dat ik daar genoegen mee neem? No, merci.
We hebben het goed; dat beseffen we ons ook. Maar om nou te zeggen dat dit hét dan is? Nee. Er zit veel meer in het leven. Laatst ook weer zo’n besefmoment en zeg tegen Haik, hij zat een serie te kijken en ik een boek te lezen “Schat, als we dit nu niet doen hè. Dan zitten we over 5 en over 10 jaar nog steeds hetzelfde te doen. Nova naar school, werken, koken.. jij zit dan een andere serie te kijken en ik een ander boek te lezen en dat is dan het enige verschil. Dat jouw serie en mijn boek anders is. Zó goed dat we dit besluit hebben genomen en het gaan doen!”. Om vervolgens de volgende dag weer in een kleine mental breakdown te belanden en alles in twijfel te trekken. HA! Ik ben echt niet stoer! Ik doe ook maar wat.
Het is eigenlijk rozengeur, maneschijn én kopzorgen. Om die eerste twee te fixen moet je eerst door een hoop kopzorgen heen. Wel of niet het huis verkopen? Echt een proces! Ook al hebben Haik en ik áltijd gezegd: “Die schuifpui gaan we niet meer vervangen, we gaan hier toch weg… Nee dat gaan we niet meer doen in huis, we gaan toch naar het buitenland”.. maar als het dan zo ver is.. Ik werd er echt wiebelig van. Gelukkig heb ik een man die stevig staat en mij iedere keer weer aan boord wist te trekken. Eye on the ball. Doel voor ogen houden. Noodzaak creëren anders gebeurt er niets. Ja, daar is Haik echt kei-goed in. SHOUTOUT TO YOU MY LOVE!
Over kopzorgen gesproken. Als je iets gaat doen wat niet persee gemiddeld is dan zul je dat merken ook. Ons systeem is gebouwd op hokjes, zwart of wit. Grijs is lastig en dan val je tussen wal en schip. 8 maanden of langer buiten Nederland? Dan moet je je uitschrijven uit Nederland. Prima, doen we dat toch braaf. Oh… blijf je werken voor een Nederlandse werkgever? Hm, oke…. Dus uitgeschreven uit NL maar wel voor NL blijven werken? Kortsluiting aan de andere kant van de lijn. Het lastige is, je wilt het goed regelen aan de voorkant, bijvoorbeeld met de Belastingdienst. Maar ze weten zelf het antwoord niet.. Hoe moet ik het dan weten? Zo ook voor de zorgverzekering. Je bent in Nederland verzekeringsplichtig. Maar als je je uitschrijft uit NL niet meer. Daar heb je dan speciale verzekeringen voor als je een wereldreis gaat maken en nergens ingeschreven staat. Je moet dan een Wlz onderzoek aanvragen bij de Sociale Verzekeringsbank en zij doen dan officieel uitspraak over je verzekeringsplicht (en hoe het zit met kinderbijslag, opbouw van AOW enz.) Oh, maar je bent een ambtenaar in dienst van de Nederlandse staat? Nee mevrouw maar dan blijf je wel verzekeringsplichtig. Ook als je uitgeschreven bent uit NL. Ahaaa.. de logica ontgaat mij volledig. Een officieel postadres, dat leek ons wel een goed idee. Dan zijn we goed bereikbaar voor instanties. Je hebt echt geen zin in moeilijke brieven als je na een jaar reizen terugkomt. Meerdere gemeentes gebeld. Weet je hoe moeilijk ze daar over doen? Als je buiten Nederland verblijft kun je geen officieel postadres aanvragen (maar als je in NL woont dan héb je toch al een postadres, of ben ik gek?). Zo zijn er zóveel voorbeelden te noemen van zaken waarbij je tegen een muur aan loopt als je zaken goed wilt regelen. Toen ik kort voor vertrek te horen kreeg dat ik misschien niet online mocht blijven werken zakte echt de moed me in de schoenen. Na maanden van voorbereiden en alles regelen was alles zo goed als gereed voor vertrek. Ik was eigenlijk helemaal klaar met al het geregel en de kopzorgen. Ik snakte naar rust, naar die eindstreep, niet wéér iets groots om over na te denken: word ik dadelijk gedwongen ontslag te nemen?.. Die reisplannen kunnen (en willen) we niet meer terugdraaien.
Dus.. stoer? Nee, verre van. De afgelopen maanden was ik meer piepklein. Mét een grote droom. Dat wel.
Maarja hey, zonder wrijving geen glans!
